Liesbeth uit de Norbertuswijk: “Ik vind het zelf belangrijk om ergens bij te horen en dat gun ik anderen ook”

ine

Een verhaal dat te mooi is om te laten liggen. We hebben dit opgetekend om andere mensen te inspireren.

Bij de Norbertuswijk in Horst staat samenredzaamheid hoog in het vaandel. Bewoners zijn daar heel actief om de leefbaarheid in hun wijk goed te houden. Midden in de wijk staat een imposante kerk. De kerk heeft geen religieuze functie meer, maar er is een basisschool in gehuisvest en het Huis van de Wijk. Het is een ontmoetingsplek waar iedereen welkom is. Bijna 50 vrijwilligers organiseren niet alleen activiteiten in het Huis van de Wijk, maar ook in de wijk zelf. Om ontmoetingen en verbindingen te stimuleren. Ontmoet Liesbeth, een van de vele gepassioneerde vrijwilligers!

Hoe kom je terecht bij het Huis van de Wijk? 
“Ik liep tegen het einde van mijn werkcarrière aan en dacht na over hoe ik mijn vrije tijd zou kunnen invullen. Vrijwilliger bij vluchtelingenwerk leek me heel leuk, maar toen ik in november 2018 het Huis van de Wijk binnenstapte dacht ik gelijk ‘dit lijkt me wel wat’. Met name ook omdat er een vaste structuur in het vrijwilligerswerk zit. Ik weet precies wat en wanneer er iets van me verwacht wordt. Dat is fijn, omdat ik ook een man en kinderen heb waar ik ook graag tijd mee wil doorbrengen.”

Wat maakt Kom op de Soep zo bijzonder?
“Ik heb daar echt het gevoel dat ik erbij hoor. Dat fijne gevoel wil ik ook graag anderen geven. Ik loop ook regelmatig binnen voor het dagelijkse koffieuurtje. Gewoon om wat te kletsen en mensen te ontmoeten. Het maakt bij het Huis van de Wijk niet uit wat voor een rugzakje je wel of niet hebt; alle (bijzondere) mensen welkom. Dat zie je ook, mensen met en zonder beperking, psychiatrische achtergrond of mensen met verschillende culturen; iedereen loopt er binnen.” 

Maar hoe creëer je nou zo’n plek waar iedereen zich welkom voelt?
“Mensen moeten zich gehoord voelen. Sommigen praten heel gemakkelijk, anderen vinden dat wat lastig. Vooral in een groep. Maar daar hebben we iets op bedacht. Ken je het spel Kletspot? Een pot met allemaal kaartjes met vragen er op. Als we merken dat sommige mensen het van nature wat lastiger vinden om te praten, gaan we dat spel doen. Zo is er ruimte voor iedereen om aan het woord te komen en dat geeft mensen het gevoel dat ze er écht bij horen.”

Hoe komt het dat je hier zo op je plek bent?
“Ik heb altijd in de zorg gewerkt; op de intensive care, in de wijk, bij de huisarts, in het verpleeghuis, noem maar op. De laatste 15 jaren heb ik in de diabeteszorg gewerkt. Vroeger wilde ik kleuterleidster worden, maar mijn moeder zei dat ik maar verpleegkundige moest worden zodat ik op de kinderafdeling kon gaan werken. Ik weet nog dat ik er als jonge meid werkzaam was en een kindje een spuit moest geven. Ik vond het zo moeilijk! Want ik kon het jonge kind niet uitleggen wat er ging gebeuren en kon haar dus niet op haar gemak stellen. Vreselijk vond ik het. En ik kan me ook nog goed herinneren dat ik in het ziekenhuis in Venlo werkzaam was en als enige niet alleen de medische situatie van de patiënt opschreef, maar ook hoe degene zich voelde. Ik vind het sociale aspect, het welzijn van iemand, gewoon heel belangrijk. Want dan pas weet je hoe iemand zich voelt en in mijn werk vroeger had ik die informatie nodig om pas echt een goede diagnose te kunnen stellen. En dat welzijn van iemand vind ik bij Kom op de Soep en in beweging ook heel belangrijk.” 

Wat is jouw leukste herinnering van Kom op de Soep?
“Als ik mensen zie binnenlopen waarvan ik weet dat het een hele grote stap is voor ze om te komen. Wat ik nog graag meer zou zien gebeuren is dat mensen aanschuiven van andere culturen. En wat we ook proberen is verbindingen te leggen met andere instellingen, bijvoorbeeld dat cliënten met familie bij ons koffie komen drinken en wij bij hun soep gaan maken. Dus ik denk dat we ook nog heel veel mooie, nieuwe herinneringen gaan maken!”